මිනීමරුවෝ නිදැල්ලේ

මේ මගේ ජීවිතය උපරිමට අසරණව එදා නොතිබුන මහා බරකුත් එක්ක ගැබ්බරව එත් මාස හයක. " අනේ මට මහන්සියි වතුර පොදක් දෙන්න බොන්න අසයි ගිමන් නිවන්න ඔය උරහිසට තුරුල්ව" එත් දුන් වතුර පොද විසව මියැදෙන මා අන්තිම හුස්ම පොද එක්ක. මේ තනිකම විඩාව වේදනාව මියැදෙන්න විටෙක මරණය සැපක් වැඩ මේ ජීවිතය.

"අනේ මගේ ළමය. මාව මරන්න එපා මං මොකක්ද කරපු වැරැද්ද?"
කොක් හඬලා සිනාසෙන ඔවුන් ඔයා මහා අපරාධකාරයෙක්, ජරා කෙල්ලෙක්, කතා කරන්න දන්නේ නැති අම්මණ්ඩි කෙනෙක්, ඔයාට හැමෝම වයිර කරනවා එකයි ඔයාට වහ දුන්නේ. විදවල මැරෙන්න
"ඒකට මගේ ළමය පළිද?

ඔයාගෙන් ඉපදෙන ළමයත් බරක් ලෝකෙට, මිනිසුන්ට, අපිට, කවදාහරි ඔබ වැනි ඔබේ දෘසුකංග කොපියක් ඕනෙම නැහැ මේ වාතලයට

ඔවුන්ගෙන් නොකා නොබී ජිවත් වූ මා අද නුපන් දාරක ස්නේහය සමග මියැදෙන අයුරු දැක උද්දීපනය වන ඔවුන් ඒ මන්ද මා මාවි ඔවුන් නොවූ හේතුවම මා විනාස කරන්නට හදන ඇයි ඔහු ඇය මිනිසුන්. ඔය හිනාවට සමුදෙන්න මන්දයත් වැලපෙන ප්‍රේමය ගිහිගෙන දැවෙන ගිනි කුරුල්ලන් නැවතත් නැගිටීවි අළු මතින්