මොනා හරි ලියන්න හිතිලා වාඩි උනා මොනා ලියන්නද ?
ලියන්න දේවල් නෑ මොන මගුලද මන්ද හිත බරයි නෑ එක්කෝ නිදිමතයි එහෙමත් හිතුනා වෙන්න
ඇති. ජිවිතේ එක එක කාල වලදී ජිවිතේ දිහා බලන හැටි වෙනස් මට එහෙම හිතුනා ඇත්තමයි.
ඔයාලටත් හිතිලා ඇති. කවුදෝ මට කිව්ව මගේ හිතේ ආදරේ නෑලු. නෑ නැතිව නෙමේ තියෙනවා
එත් වෙනස් මිනිස්සු ඔක්කොම එකවගේ නෑ. සමහරු ආදරේ පෙන්නන්න දන්නේ නෑ. සමහර අය ආදරේට
බයයි. ඔව් ආදරේ පෙන්නලා දුක් විඳින්නේ මොකටද? ඒ ජිවිතේ හැටි මිනිස්සුන්ගේ හැටි.
මිනිස්සු වෙනස් එකිනෙකාට වෙනස් එහෙම නොවුනා නම් දහස්වාරයක් හිතුලා ඇති.
ඉස්සර බ්ලොග් එක ජිවිතේ වගේ ලියනවා ඔහේ ලියනවා
වෙලාවකට දුක වෙලාවකට සතුට මේ බ්ලොග් එක මගේ ජිවිත පොත වෙලා තිබුනා එත් දැන් ලයිෆ්
එක ෆුල් සිරා වෙලා. ඒ විතරක් නෙමේ අපි ලියනදේ දකිනවට වඩා මිනිස්සු ලියන දෙයින්
අපිව මනින්න පටන් අරන්. නිකන් ගොස්ප් සයිට් එකක් වගේ ඉතින් කොහොමද ලියන්නේ. ඉස්සර
මම පිස්සු දුශ් මේ බ්ලොග් එකත් එක්කම වැළලිලා ගිහින්. හිනා යනවා මතක් වෙද්දී
හුකිස්. ඒ කාලේ ආයේ එන එකක් නෑ කවුදෝ ඉස්සර දවසක කිව්වා ඔන්න බලකො මෙකි බැන්ද ගමන්
පට්ට වෙනස් වෙයි කියල. හැදෙයි කියල. එහෙම උනාද මම මගෙන්ම ඇහුව. දන්නේ නෑ එව්වා
මෙහෙම හිතන්න බෑ මට හිතුනා.
වෙලාවකට මම මාව දන්නේ නෑ. එකපාරටම කුණාටුවක්
ඇවිත් වගේ මාව අරන් ගියා. එත් අර ගිරව් දෙන්න වගේ නෙමේ කුණාටු ආවම මම පාර හොයන
එන්න දනනවා ඉතින් ආයෙත් එනවා ඇවිත් කුරුටුබටි ගාල යනවා. ඉස්සර වගේම තමා මම ලියන්නේ
මොනාද දන්නේ නෑ මොනා හරි කොටලා කොටලා යනවා. දැන් ඉස්සර වගේ පාරවල් ගානේ. රස්තියාදු
වෙන්න බෑ යාළුවො එන්න කිව්වම දුවගෙන යන්න බෑ ගෙදර ඉන්නවා වැඩිහිටි පොඩි එකෙක්
බලාගන්න.
ටිකක් ලියාගෙන යද්දී පොඩි හිනාවක් යනවා මේ දැන්
ලිවීමයි කියවීමයි කුඩු ගහනව වගේ නවත්තල ඉන්න බෑ වෙව්ලනවා, ජිවිතේ මොනාහරි මග ඇරිලා
කියල හිතෙනවා හප්පා එකත් ලෙඩක් තමා ලෙඩේට බෙහෙත ආයේ ලියමු. මොනාද දන්නේ නෑ එත්
හිතට එන දේවල්.
මේ මගේ දිනපොත ඉස්සරට වඩා ටිකක් සිරා එකක් වෙයි අනිවා ෂුවර්.
ආදරණිය
මම
